Lang leve de cruisecontrol!

Zo daar zijn we dan! Ik zou zeggen ga er maar is goed voor zitten, maar voor je dat doet. Pak wat drinken en wat eten want je zit hier namelijk nog wel even! (is mijn verwachting) Ik kan je namelijk wel vertellen in 11 dagen kun je namelijk een heleboel beleven. Zo, ben je er klaar voor? Dan zal ik nu toch maar gaan beginnen om te vertellen over Spring Break!

Donderdag 10 maart.
Vandaag is dan eindelijk de dag aangebroken om te vertrekken! Na eerst een tentamen te hebben gemaakt (was niet heel lastig). Was de planning om zo snel mogelijk (uiterlijk 3 uur) te vertrekken richting Mount Rushmore. Het ging toch iets anders dan verwacht. We konden het eigenlijk al weten (na aanleiding van New York), maar Johan die is nou niet echt de snelste. Het duurde dan even maar uit eindelijk zaten we om 4 uur in de auto en konden we dan eindelijk vertrekken. (het zou niet de laatste keer zijn dat we op Johan moesten wachten, maar ik zal de verdere details besparen). Nou daar gingen we dan de Van helemaal volgepakt met spullen en niet te vergeten eten. Het plan was om tot een uur of 12 door te rijden. In de auto te gaan slapen en dan volgende morgen verder rijden. Hier hadden we gelijk wat tijd ingehaald aangezien we tot 3 uur zijn door gereden en daarna een dutje hebben gedaan in onze bus. Je vraagt je misschien af kan dat dan? Jawel, onze van heeft 2 heerlijke achterbanken waar je bijna volledig gestrekt op kunt liggen. De 2 zitplaatsen voorin kun je zo verstellen dat het ook nog wel redelijk comfortabel ligt. Nou dat was dag 1, Spannend hé!

Vrijdag 11 maart.
Voor vrijdag stonden er verschillende dingen op het programma, te beginnen met een goed ontbijt. Aangezien wij de auto alweer redelijk vroeg hadden gestart 7 uur. Kregen we rond een uur of 8 wel trek in wat lekkers. Gelukkig zagen wij een Subway en die ging ook nog is om 7 uur open. Aangekomen bij de Subway was het nog donker in de zaak. Wat wij toch behoorlijk vreemd vonden het was namelijk toch al 8 uur en de Subway was al voor een uur open. Er niet bij nagedacht te hebben dat we op dat moment net een tijdzone waren doorgereden en het dus een uur later was. Uiteindelijk toch een heerlijke sandwich gehad. Na de Subway zijn we naar de Wall Drug gegaan. Dit is een soort winkelcentrum alleen dan in westernstijl. Hier hebben we wat rondgeneusd en wat souvenirs gekocht (Nu al een verbetering ten opzichte van Terschelling). Na de Wall Drug was het eindelijk tijd om naar Mount Rushmore te rijden. De reis hiernaar toe was al de moeite waard. We reden namelijk door Black Hills National Forest. Schitterende uitzichten en heleboel mooie plaatjes en dan te bedenken dat dit nog maar het begin was. Eindelijk dan Mount Rushmore je weet wel die 4 hoofden van de 4 belangrijkste presidenten van Amerika. Echt heel vet om te zien wat een meesterwerk. In het museum was het ook heel interessant om de hele historie achter deze presidenten te lezen. Na het ene meesterwerk naar het andere te worden meesterwerk namelijk de Crazy Horse. Wat? ja, ik zelf had er ook nog nooit eerder van gehoord, maar het bestaat echt. Dit is een beetje de tegenligger van Mount Rushmore het is namelijk een indiaan op een paard. Er zijn alleen wel wat verschillen tussen deze beeldhouwwerken. De Crazy Horse is nog niet af en wordt betaald uit giften van bezoekers. Het neemt geen enkele cent aan van de overheid. De Crazy Horse is ook veel groter alleen het hoofd van de indiaan is groter dan heel Mount Rushmore. Er is alleen één probleempje als je het mij vraagt. Er zit totaal geen tempo in het maken van de Crazy Horse ze zijn al meer dan 50 jaar bezig en alleen het hoofd is nog maar af. Beetje jammer maar toch de moeite waard om over pakweg 50 jaar nog weer is heen te gaan. Na dit moois allemaal te hebben bewonderd zijn we opzoek gegaan naar een camping om ons kamp op te slaan. Bij ons kamp natuurlijk direct de Nederlands vlag op gehangen en een vuurtje gemaakt. Bij het vuur hebben wij wat drankjes genuttigd, rond een uur of 11 hebben we onze slaapzak maar is opgezocht.

Zaterdag 12 maart.
Na een wat langere nachtrust dan de vorige hebben we onze spullen gepakt en wilde we nog even een wandelingentje maken! We vielen met onze neus in de boter want we konden GRATIS!! (Nederlander en student, klinkt dus altijd goed) een tocht maken op van die sneeuwschoenen. Jawel, van die tennisrackets onder je schoenen en lopen maar. We gingen een rondje van ongeveer 5 km om een meer heen! Was allemaal weer erg mooi en heel leuk om te doen. Tijdens het lopen kennisgemaakt met allemaal verschillende Amerikanen. Het blijft een feit dat de meeste Amerikanen heel erg vriendelijk en geïnteresseerd zijn. Na de tocht hebben we onze reis vervolgd naar Yellowstone National Park. De rit hier naar toe was GEWELDIG! Wat een uitzicht we reden door de staat Wyoming, in deze staat woont bijna niemand en dat was te zien. Op een weg van 500 km zie je misschien 4 huizen en voor de rest alleen maar openvlaktes met heuvels en dieren. Dan is het toch jammer dat Nederland zo vlak is. Rond een uur of 9 kwamen we op onze rustplaats aan. Aangezien het zaterdag was toch even de kroeg in! Ja, en welgeteld 3 biertje gescoord. We wilden er nog wel meer maar de beveiliging vroeg naar onze ID kaart en aangezien Dennis en ik nog geen 21 zijn mochten we dus niet de kroeg in. Jammer maar helaas dan maar parkeerplaats opzoeken en lekker slapen.

Zondag 13 maart
We hadden (vonden wel zelf) een uitstekende parkeerplek opgezocht vlakbij de Wal Mart. Konden we die morgen daar even onze tandenpoetsen en opmaken. Na wat gegeten te hebben moesten we de weg vervolgen naar West Yellowstone. We hadden een hele mooie route uitgestippeld dwars door de bergen heen. We zaten alleen aan het begin van die weg niet helemaal goed op te letten hij was namelijk afgesloten. Hier kwamen wij helaas (of toch niet) pas na 75 km achter. We konden namelijk niet verder er lag teveel sneeuw. De rit door de bergen was alleen wel geweldig wat een uitzicht. Een uur lang door de bergen rijden met schitterend uitzicht is geen vervelende bezigheid, dus het was de moeite waard. Enigste was dat wel weer helemaal terug moesten en andere weg moesten kiezen. Zo kon het dus gebeuren dat je de hele zondag in je bus zit te cruisen naar West Yellowstone. Uit eindelijk zijn we daar aangekomen rond een uur of half 8. Op deze plek hadden we een hotel voor 2 nachten gereserveerd en iedereen kon dan ook wel een lekker bed gebruiken. Er was alleen één vervelend bijkomstigheid het hotel had ook nog een zwembad, jacuzzi en sauna (goh wat vervelend). Na dit allemaal even uitgeprobeerd te hebben zijn we dat lekkere bed maar is gaan opzoeken. Morgen namelijk vroeg er uit moeten op een sneeuwscooter rond jagen!

Maandag 14 maart
Het moment waar wij allemaal naar uitgekeken hadden. Een hele dag op een sneeuwscooter rond scheuren in Yellowstone National Park. Na het ontbijt zijn we naar het verhuur point gegaan. Hier kregen we lekkere warme kleren en een helm. We hadden met zijn 4en 2 sneeuwscooters gehuurd en aangezien ik niet de beroerdste ben mocht Jerry van mij wel eerst (ik achterop). De tocht kon beginnen en naar Jerry te hebben verteld dat het gas toch echt rechts zit, wist hij eindelijk het beestje op zijn staart te krijgen. Na 20 minuten was het dan eindelijk mijn beurt. Ik begon gelijk al wat minder voorzichtig onder het motto van ‘gang is alles, remmen is angst’. We hadden onszelf dan ook een goed plekje gegeven in de groep namelijk helemaal achteraan. Zo kon de gids ons niet zo goed in de gaten houden en konden wij doen wat wilde. Ohja, helaas waren de sneeuwscooters begrenst tot 65 mph (ongeveer 105 km/h). Het mooie aan Yellowstone is (vind ik) de wilde dieren. Zo kwamen wij een kudde bizons tegen op nog geen meter afstand. Je kon ze zowat een knuffel geven (niet heel verstandig is mij verteld). Dit was echt heel vet en behalve bizons leven er ook elanden, beren en wolven in Yellowstone. Het andere mooie aan Yellowstone zijn de geisers. Met als belangrijkste ‘Old Faitfull’ deze geiser spuit ongeveer 35 meter hoog en doet dit om de 80 minuten. Dit was een behoorlijk spektakel, alleen jammer dat het weer niet zo geweldig was. Dit mocht de pret niet drukken want het was namelijk helemaal geweldig om op zo’n sneeuwscooter te jagen. Op het eind werd het alleen wel steeds gevaarlijker, want je durft steeds meer. Al met al hebben we toch 7 uur door Yellowstone geracet en het was meer dan de moeite waard. Na het spektakel hebben we nog even een hapje gegeten en daarna weer naar ons hotel. Weer even genieten van de lekkere jacuzzi en van het overheerlijke en comfortabele bed.

Dinsdag 15 maart
Dinsdagmorgen en nog 7 dagen te gaan! In de ochtend hebben we een soort van dierentuin bezocht. Hier levenden allemaal beren (hele grote) en wolven. Was wel leuk om te zien al ga ik persoonlijk toch liever naar Emmen. Na de dierentuin maar weer is in de auto gestapt (voor de verandering). Dit keer stond Zion National Park op het programma, maar eerst wilde we Salt Lake City nog even onveilig maken. Na een tripje van 6 uur (stelt al niks meer voor) kwamen we dan aan in Salt Lake City. Onze planning was om Temple Square te gaan bekijken en we stonden dan ook mooi geparkeerd, recht voor Temple Square. Op dit plein zijn tempels en kerken gebouwd door de Mormonen. Heel mooi om allemaal te bezichtigen. Nog mooier wordt het als je een rondleiding krijgt van 2 leuke dames. Deze 2 dames hebben ons ongeveer alles laten zien op Temple Square, hoe het is ontstaan en waar het allemaal voor staat. Het meest fascinerend was nog wel het soort van concert gebouw. Soms worden er kerkdiensten in gehouden en dan zit het helemaal vol. Schrik niet slechts 21.000 mensen konden erin. Na nog even met de dames op de foto te zijn gegaan wilde we ze graag een soort van fooi geven (heel normaal hier in Amerika), maar dit accepteerden ze niet. De hele rondleiding was volledig GRATIS! Na Temple Square zijn we de binnenstad in gelopen en ik kan wel zeggen Salt Lake City is geweldig. De stad is verschrikkelijk schoon en ruikt heel fris, je kunt wel zien dat hier niet zo lang geleden Olympische winterspelen zijn geweest. Rond 8 uur moesten we weer bij de auto zijn, want je kon maar parkeren voor max 2 uur. Hier moesten we dus nog even een sprintje voor trekken om net op tijd wat extra geld er in te gooien, want de politie was al aan het schrijven voor de auto achter ons. Na deze mooie stad richting Zion dit ritje duurde nog ongeveer 5 uur en hebben die nacht voor de verandering weer lekker in de auto geslapen.

Woensdag 16 maart
De dag waar ik behoorlijk naar uitgekeken had, Zion National Park. Ik kan je wel zeggen deze verwachtingen waren terecht. Wat is dat park verschrikkelijk mooi en als jullie de foto’s zien zul je het vast en zeker beamen. De morgen in Zion begon met een heerlijk ‘duur’ ontbijt. Na het ontbijt zijn we naar het hike centrum gegaan om wat informatie te krijgen over de verschillende hike routes. Na wat gekletst te hebben waren we al snel onder de indruk van de ‘Angels Landing Trail’. In het volgende stuk zal ik proberen uit te leggen waarom. Deze tocht begint namelijk onder aan de berg en je kunt het topje dat je gaat beklimmen al zien en ik kan je wel vertellen dat was een behoorlijk eind. De hike begint nogal simpel het pad is totaal niet steil en het loopt vlot door. Je komt steeds hoger en hoger (logisch als je door blijft lopen) alleen het pad wordt wel steeds smaller en steiler. Tot je ongeveer 2/3 van de hike bent daar stopt het gelijkmatig oplopende pad. Vanaf dit punt is het klimmen geblazen over stenen van 20 bij 30 cm met aan beide kanten een afgrond van 300 meter. Het enigste waar je aan kunt vast houden is een ketting. Het was echt indrukwekend en tricky want je kunt je geen fout veroorloven, maar het uitzicht mocht er dan ook wezen. Je kond door de hele vallei kijken van het park. Dit uitzicht was echt GEWELDIG, hier hebben we dan ook lekker geluncht en zijn daarna weer bergafwaarts gegaan (ook een hele uitdaging en daar kwam die ketting toch wel van pas). De planning was om nog een hike te doen, maar Dennis was de hele dag al niet zo fit en werd al een beetje ziek. Mede om deze reden, maar een hotel opgezocht in plaats van kamperen op de campground (het bed sliep wel weer heerlijk, moet ik er wel bij vertellen).

Donderdag 17 maart
De laatste dag in Zion en we hadden heel wat op de planning. Dennis voelde zich aan het begin van de dag alweer een stuk beter dus hij ging gewoon mee om de ‘Emerald Pools’ te doen. Hele gave maar simpele hike. Je vraagt je misschien af hoe weet je dat, nou er kwamen echt mega groepen met oudjes naar beneden ik denk wel 6 bussen vol. Deze hike was leuk om te en aan het eind wacht een hele mooie waterval. Na deze hike hebben we nog een begin gemaakt aan de ‘Narrows’ dit is de meeste bekende hike in Zion. Helaas kun je deze alleen doen in de zomer maanden, omdat je door het water moet. Het mooie aan Zion is dat van beneden komt en omhoog kijkt naar de bergen (like Angels Landing), maar als je de ‘Narrows’ doet loop je tussen de bergen in de rivier en het wordt steeds smaller en smaller. Na dit alles was het dan eindelijk tijd om richting de Grand Canyon te rijden. Het ritje hier naar toe duurde ongeveer 5 uur en we hadden weer is verschrikkelijk mooi uitzicht. We kwamen tussen 9 en 10 aan in de Grand Canyon en hebben onze bus geparkeerd vlakbij het randje. Beetje link maar met een reden!

Vrijdag 18 maart
Nou daar komt de reden en misschien zie je hem al wel aankomen. Inderdaad, zonsopkomst het is echt heerlijk wakker worden. Je ziet namelijk de Grand Canyon vlak voor je neus met een schitterende zon in opkomst. Fenomenaal, op zo’n moment hou ik toch wel van de natuur. Na het mooie uitzicht richting de Ranger post gegaan om de campground te reserveren. We waren net op tijd, we waren namelijk de laatste die een plekje kregen om te overnachten IN de Grand Canyon voor zaterdag op zondag. Ook nog even wat informatie gevraagd voor wat mooie routes waren en aangezien wij al behoorlijk ervaren zijn (kuch) konden we best een lastige hike aan. Voor deze dag kozen we voor de ‘Hermit’ hike ongeveer 15 km en we hadden nog een gelukje het was de hele dag ongeveer tegen de 30 graden aan zo lekker in de korte broek en nog een beetje verkleurd ook. Deze hike was AWESOME in het kwadraat, we zaten namelijk halverwege de Canyon qua diepte en konden zo de hele Canyon door kijken. Wat een uitzicht, verschrikkelijk mooi! Je moest alleen oppassen waar je liep want de afgrond was ook nog zo’n 500 meter diep. Ja, behoorlijk diep, maar je moet er wel bij zeggen dat de Canyon ongeveer 1.6 km diep is een behoorlijk eind als je het mij vraagt. Er zijn wel wat verschillen tussen Grand Canyon en Zion. Ten eerste de eerstgenoemde is vele malen groter, bekender en dieper, maar voor ons het belangrijkste verschil in Grand Canyon loop je eerst naar beneden (het makkelijkste gedeelte) en daarna weer omhoog. Dit is echt behoorlijk veel zwaarder, omdat je het zwaarste aan het eind van de dag doet. Maar ik zal niet de zielige jongen hier gaan uit hangen ik kan namelijk zeggen dat ik in de Grand Canyon ben geweest en ik kan niet zoveel mensen die dit met mij kunnen delen! (zo je hoort mij niet klagen). Vrijdag nacht hebben we doorgebracht op de camping boven op de Grand Canyon en hebben daar lekker gekampeerd om goed uigerust te zijn voor de volgende dag. Ohja, voor dat ik het vergeet hier is ook de picture genomen voor mijn voetbal team, dus jongens wees gerust de foto is onderweg!

Zaterdag 19 maart
Het was vandaag de planning om er lekker vroeg uit te gaan en dan zo de hele tocht naar beneden te maken tot aan de Colorado River. Helaas door verschillende oorzaken die je vast wel zelf kunt bedenken vertrokken wij pas om half 1. De hike die we deden is een van de bekendste en heet de ‘Bright Angel Trail’ deze tocht is ongeveer 8 lang en gaat tot de campground wat ongeveer een 1 km in de Canyon ligt. Op de campground hebben we ons tentenkamp opgezet en zijn zo door gelopen naar het ‘Plateau’ op dit punt heb je een geweldig uitzicht over de Canyon, onbeschrijfelijk mooi! Hier hebben we denk ik wel een uur gezeten, te genieten van het prachtige uitzicht. Ik verbaasde me elke keer weer, hoe kan het toch zo mooi zijn hier. By the way, deze hike naar het punt was 6 km bij elkaar, dus ik heb de oefeningen wel weer gehad voor die dag. Het lijkt misschien een kort stukje over deze mooie dag, maar ik kan dingen beter vertellen met de foto’s er bij. Als ik terug ben en het lijkt je leuk, vraag me dan gerust. Neem ik mijn foto’s mee en vertel je ALLE verhalen. De zaterdagavond werd afgesloten met een kampvuur verhalen van de ranger. Daarna gelijk naar bed, want mogen staat ons een hels karwei te wachten, namelijk terug omhoog.

Zondag 20 maart
Zes uur ging de wekker en rond half 8 stonden we dan allemaal klaar om te vertrekken. Ieder zijn eigen tas op de rug en daar zat behoorlijk wat gewicht in, we schatten een kilo of 13. Johan was van plan om de hele weg (8 km lang en 1 km hoog) te gaan rennen of beter gezegd zo snel mogelijk te doen. Hij deed het in 1 uur en 40 minuten en dat is snel geloof mij! Ik zelf kan alleen maar vertellen over mijn eigen tocht. Het was verschrikkelijk, op zo’n moment is 8 km lang jongen. Al ging het mij gelukkig redelijk af en ik bedacht mij onderweg dat al die sprintjes van Engbert toch nog ergens goed voor zijn geweest (voor wie Engbert niet kent dat is mijn trainer van voetbal). Aangezien ik ook nog gezegend ben met een beren conditie heb ik de weg omhoog afgelegd in 2 uur en 15 minuten. Boven aan te komen had ik wel ongelofelijk last van mijn kuiten en was echt helemaal op. Gelukkig had ik even de tijd om uit te rusten, want Dennis en Jerry hadden nog 30 minuten langer nodig om boven te komen. Op het moment zelf dacht ik wel eens waar ben ik aan begonnen en als je dan ook nog mensen op paarden tegenkomt (werkt niet echt motiverend) denk je echt ik stop. Alleen dit heeft geen zin, want anders kom je nooit boven. Het advies gewoon de ene voet voor de ander zetten en dit blijven herhalen tot je boven bent. Achteraf kan ik wel zeggen dat ik dit allemaal heb gedaan en het was een super ervaring en een geweldige afsluiting van de Spring Break. Ja, inderdaad het einde is inzicht van deze blog.

Ons wachtte alleen nog de terugreis en hierbij kan ik wel spreken van een rit. We moesten namelijk 2600 km terug rijden en dat is echt een pokken end! Het is daarom ook dat ik deze blog maar ‘lang leve de cruisecontrol’ heb genoemd, want als we alle afstanden bij elkaar optellen komen we uit rond de 7000 km in 11 dagen. Dan ben je toch blij dat je een auto hebt met cruisecontrol en ook nog is lekkere banken waar je op kunt slapen en dat allemaal voor maar $ 100, - dollar. De terugreis hebben we afgelegd in 25.5 uur en waren rond een uurtje of half 4 weer in Platteville.

Dan ben ik nu echt aan het einde gekomen van deze blog. Ik hoop dat je hebt genoten van mijn verhalen. De foto’s wordt hard aan gewerkt, maar om het allemaal in 1x te doen is behoorlijke kluif. We hebben namelijk rond de 3000 foto’s gemaakt en moeten hier nog wel even wat uit selecteren. Nogmaals ik hoop dat je het leuk vond om te lezen, ook al was het misschien wat aan de lange kant. Voor vragen of opmerkingen mijn gastenboek is open, dus kom maar op met die vragen!

De groeten van deze grote avonturier

Ps. Bijna vergeten ik ben over de helft!