The A-Team

Zo daar zijn we dan weer. Ja, inderdaad ik leef nog, had niet veel gescheeld, maar ik ben er nog. Ik heb namelijk last gehad van een oog ontsteking. Geen pretje kan ik je vertellen. Het begon vrijdagavond ik begon al wat minder te zien, maar goed (bikkel) ik dacht gaat vanzelf wel over. De volgende morgen kon ik al niet meer mijn linker oog open krijgen, zat helemaal dicht met dikke prut. Die zaterdag dus ook niet zoveel gedaan beetje lamlendig hangen en hopen dat mijn oog overging. Zondagmorgen weer het zelfde liedje het werd al wel wat beter, maar de eerste paar uur van de dag keek ik met rechts. Op maandag naar de dokter en oog druppels gekregen, gelukkig is het nu bijna over en ga ik weer met 2 ogen door het leven. (toch wel zo handig)

Terug naar zondagmiddag. Ja, zoals ik al verteld had in mijn vorige verhalen Mitch ging de Van ophalen. Eindelijk arriveerde hij dan met de Van in Platteville. Hij kwam op onze kamer en gooide direct de sleutels naar mij en zei: ‘Good luck’. Wij natuurlijk direct ritje maken en hij rijdt prima! Er was alleen 1 klein probleempje. De ouders van Mitch vonden het niet fair om de auto te verkopen voor $ 200, - (normale auto hier $ 1400, -) nee we konden hem wel kopen voor $ 100, -. Toch gewoon geweldig wij hebben een goed rijdende auto voor 75 euries! Mankeren wel wat kleine dingentjes aan maar goed voor 4 maanden. Ik heb nog geen foto’s gemaakt, maar die komen nog we zijn namelijk van plan om de bus zwart te verven met een rode streep erop ( Ja, inderdaad the A-Team) laat dat ook nou net onze kentekenplaat zijn “A TEAM NL” vet toch? Moeten ons zelf toch een beetje famous maken hier in Amerika.

Op maandag begon de les week weer en zijn we er weer flink tegen aan gegaan. Aan het huiswerk ben ik nu wel gewend. Gewoon gelijk uit school even aan de slag en dan heb je daarna lekker vrij. Sporten doe ik tegenwoordig tussen de lessen dus dat komt ook helemaal goed. Ja, ik kan elke keer wel vertellen wat ik allemaal precies doe in de les, maar ik bespaar de details voor de meeste denk ik nogal saai.

Aangekomen bij vrijdag, eindelijk weer weekend en wat voor een weekend. Mitch had namelijk zijn eigen auto nog bij zijn ouders staan en die moesten we wel even ophalen. Gelijk een leuke gelegenheid om zijn familie te leren kennen, ohja en om natuurlijk met wat rifles te schieten! (niet onbelangrijk) Om 3 uur gingen we richting Cochrane (3 uurtjes rijden) wij deden er wat langer over, omdat we nog allemaal dingen moesten doen. Gitaarshop op de foto met “Bigest Sixpack of the World en natuurlijk wat kogels kopen. We hadden met zijn 3en (Jerry, Dennis en ik) wat geld bij elkaar gelegd en zo konden wij voor $ 100, - dollar aan kogels kopen. De reis naar Cochrane was erg mooi en zelfs Wisconsin is al mooi om te zien. Veel heuvels en leuke dingen om te bekijken. Rond een uur of 9 kwamen we aan bij het huis van Mitch en hebben daar kennisgemaakt met zijn familie. Hele aardige mensen en ze wilden echt alles voor ons doen. Gelijk even een dealtje gesloten, als wij de volgende morgen zouden helpen in de stal zou Mitch zijn moeder ontbijt maken. Zo gezegd zo gedaan en wij dus in de stal helpen. Was wel leuk om te doen (Ja, had je niet verwacht hé) maar ik zat toch wel met smart te wachten op dat ontbijt. Gelukkig met een reden ik heb heerlijk Amerikaans ontbijt gehad; pancakes met aardbeien, scramble eggs en cornflakes.

Na het ontbijt moest het dan echt gaan gebeuren. Na heel wat ballonen te hebben opgeblazen en wat targets te hebben neergezet konden we eindelijk gaan schieten. Dit was echt super gaaf, maar dan ook echt super gaaf. We begonnen met het kleinste geweer en gingen steeds zwaarder. In totaal hebben we met 6 verschillende geweren geschoten en was echt awesome. Ik zal hieronder staan de dingen die we allemaal geraakt hebben.

- 80 Ballonnen
- 2 appels (hit by myself)
- Koelbox
- Spuitbussen
- Eigengemaakte targets
- Één printer

In totaal hebben we meer dan 600 kogels afgeschoten en was een hele leuke ervaring. Het ging mij dan ook wel goed af, ook al was de terugslag soms minder prettig. Die 2 appels die ik geraakt heb ben ik wel trots op. De ene lag namelijk op ongeveer 70 meter en de ander op 90 meter en dat is toch een behoorlijk eind. (Sniper ni-iek) Aan het eind van de middag hebben we weer heerlijk gegeten en zijn daarna weer richting universiteit gegaan.

Op zondag heb ik niet zoveel beleefd. Ben druk voor school bezig geweest (deze week beginnen namelijk de tentamens) en wat spelletjes gespeeld. Zo ik denk dat ik wel weer klaar ben voor deze keer. Het is misschien niet zo lang maar ik hoop toch dat je het met plezier hebt mogen lezen.

See you in a bit


Ps. Geen idee of jullie dit lezen, maar Guus en Plony bedankt voor jullie kaartje :D

Ps2. Ik zal proberen zo snel mogelijk de foto’s en filmpjes online te krijgen (Jerry even aan het werk zetten) dus die komen nog!